یا ذخر من لا ذخر له  . . .

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران
رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران...

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی؛
تو بمان و دگران، وای به حال دگران...!
می روم تا که به صاحبنظری بازرسم
محرم ما نبود دیده‌ی کوته نظران...

دل چون آینه‌ی اهل صفا می‌شکنند
که ز خود بی‌خبرند این ز خدا بیخبران...

دل من دار که در زلف شکن در شکنت
یادگاریست ز سر حلقه‌ی شوریده سران

گل این باغ بجز حسرت و داغم نفزود
لاله رویا تو ببخشای به خونین جگران!

ره بیداد گران، بخت من آموخت ترا !
ورنه دانم تو کجا و ره بیداد گران...؟!

سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن...
کاین بود عاقبت کار جهان گذران

شهریارا غم آوارگی و دربدری؛
شورها در دلم انگیخته چون نوسفران...